"Spadająca gwiazda" część II

-Pański ojciec...-zmieszał się rycerz.-Tak mi przykro. On zginął...
W tamtym momencie świat Estrelli się zawalił. Wszystkie wspomnienia zaczęły ją bombardować, a ziemia osunęła się pod nią niczym przepaść. Dziewczyna upadła na kolana i zakryła dłońmi twarz. Jej ciałem wstrząsnął histeryczny szloch. Rycerz widząc jej postać unoszącą się od urywanych oddechów, przyklęknął na jedno kolano, położył rękę na jej ramieniu i ze łzami w oczach delikatnie rozchylił jej dłonie. Na jego zarośniętą twarz spojrzały zaczerwienione oczy dziewczyny, a jej policzki były mokre od słonych łez.
-Wiem, że jesteś wstrząśnięta tym wydarzeniem, ale to nie koniec niemiłych niespodzianek-rzekł mężczyzna.-Musisz uciekać.
-Co?-szepnęła dziewczyna. W jednej chwili spadły na nią grady tragicznych wiadomości, że nie wiedziała już na czym ma się skupić.
-Jesteś w niebezpieczeństwie. Jeżeli nie oddalisz się z zamku, to... Możesz zginąć.
-To dlatego zginął mój ojciec?!-wykrzyknęła dziewczyna.-Przeze mnie?! Przez to niebezpieczeństwo?!
-Nie...Spokojnie-rycerz delikatnie klepnął ją w ramię.-Wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Po prostu musisz uciekać teraz. Nie możemy pozwolić sobie na zwłokę! Wszelkie wskazówki dostaniesz od Hortensa, który Cię zawiezie na wskazane miejsce. Nic więcej nie mogę Ci powiedzieć.
Tymi słowami obudził dziewczynę. Zdała sobie sprawę z niebezpieczeństwa i w pośpiechu podniosła się z klęczek. Otarła łzy, czując w ustach ich słoność i ruszyła ku garderobie.
-Nie pakuj się-rzekł rycerz widząc zamierzenia księżniczki.-Służące Cię już spakowały. Jedyne, co musisz zrobić to zejść na dół i dosiąść konia.
I tak uczyniła dziewczyna. Podciągnęła rąbek sukni i zbiegła ze schodów. Stukot jej obcasów odbijał się echem, ale ona skupiła myśl tylko na jednym-na niebezpieczeństwie. Tylko ono pomogło jej chwilowo zapomnieć o tym tępym bólu. Straże, otwierając drzwi, rzuciły przelotne spojrzenie na zapłakaną dziewczynę, jednak jej kamienna twarz nie wskazywała na rozdarte serce. Jedynie oczy zazwyczaj błyszczące i przepełnione radością, teraz ociekały smutkiem i strachem. Dziewczyna wyszła na zewnątrz. Powitał ją mroźny wiatr, który otulił ją zimnym powiewem. Jej włosy tańczyły z nim, a suknia kołysała się w takt tej niesłyszalnej muzyki. Estrella objęła się ramionami i spojrzała w górę. Niebo błyszczało piękniej niż kiedykolwiek. Gwiazdy były niczym punkciki diamentów rozsypane na nieprzeniknionym, ciemnym płótnie. Jej oczy wypełniły się łzami, gdy ponownie pomyślała o ojcu, jednak rycerz przerwał jej przemyślenia, narzucając na jej zmarznięte ramiona płaszcz. Z wolna ruszyła w kierunku konnicy. Czekał już na nią Hortens, którego szare oczy i jasne, niemal wypłowiałe włosy pociemniały, jakby wmieszały się w otaczającą ciemność. Powitał księżniczkę milczącym skinieniem głowy i wskazał konia, którego miała dosiąść. Chłopak był wspaniałym jeźdźcem, jednak cenił sobie samotność, a relacje międzyludzkie nie stanowiły jego podstawy. Estrella pogładziła konia i lekko uniosła kąciki ust. Pamiętała wszystkie chwile związane z Esmeraldem, który towarzyszył jej niemal od dziecka. Wiatr we włosach, uczucie bezgranicznej wolności, jego złocista grzywa mieniąca się w letnim słońcu, ale także upadki i niepowodzenia. Cieszyła się,ze to właśnie on będzie towarzyszył jej w tej niebezpiecznej podróży. Zwinnym ruchem wsiadła na przyjaciela, którego ciepło ogrzało jej ciało. Koń parsknął wesoło, a z jego nozdrzy wydobyła się skroplona para wodna.
-Czas ruszać-rzekł Hortens niskim głosem.
Estrella skinęła głową i złapała za uzdy. Chłopak wyprzedził ją, a jadące za nimi straże dotrzymywały tempa. Cichy stukot końskich kopyt rozbrzmiewał w martwej ciszy otaczającego zamku. Dziewczyna ostatni raz obejrzała się za siebie i z żalem w sercu pożegnała miejsce, w którym spędziła tyle czasu i nie wiedziała, czy jeszcze kiedykolwiek tu wróci. Spojrzała w górę na przepiękne niebo, które przypominało jej tylko o bólu i zrzuciła na nie cały ciężar.
Od tamtej pory spoglądając na nieboskłon, czuła tylko przejmującą rozpacz...